20-03-2020: Hoe gaat het?

20-03-2020: Hoe gaat het?

Vanzelfsprekend is de verkiezing van Agrarisch Ondernemer 2020 stopgezet. We willen jullie bedanken voor alle positieve reacties. Het gaat niet om winnen, maar om het delen van onze visie. Een ode aan onze aarde en een ode aan de mensen die voor ons zorgen.

De dames op onze Hoeve hebben geen idee, dat we meer waarde aan hun eieren toekennen dan ‘ooit’ tevoren. De angst voor het Coronavirus en de getroffen maatregelen heeft mensen ertoe aangezet te hamsteren. We zijn irrationele wezens, we weten dat er meer dan genoeg is voor iedereen en toch wordt de supermarkt in no-time leeggekocht. Melk, toiletpapier, pasta, rijst, vis in blik, tomaten in blik en ook eieren slaat men massaal in. Ik kreeg zelfs telefoontjes van ondernemers of ik geen extra eieren kon leveren. Begrijpelijk gezien de situatie. Echter, wij leveren volgens protocol via onze partner. Met hun werken we sinds jaar en dag samen. De consument heeft een haat- / liefdeverhouding met ons boeren. Enerzijds worden we overladen met kritische vragen en opmerkingen. Soms terecht, soms onterecht. Anderzijds worden we gekoesterd en weet iedereen ons te vinden in moeilijke tijden. De omslag gaat met een tempo dat nauwelijks is te volgen, maar wel is te begrijpen.

De crisis leidt op dit moment tot een herwaardering van de vitale banen die de ruggengraat vormen van onze samenleving. Vitale beroepen die ironisch genoeg de afgelopen jaren onder grote druk stonden. Leraren, verplegers, politiemensen, OV-en logistieke medewerkers en ook de agrosector. Ik kan alleen maar hopen dat die herwaardering blijft. Het zal er de komende periode niet gemakkelijker op worden. We hebben elkaar nodig en de dialoog voeren blijft nodig.

We leven in netwerken. Dat maakt dat veel mensen in hun directe omgeving geconfronteerd worden met het virus. Het verdriet over het verlies van familie en dierbaren laat zich niet beschrijven. De machteloosheid geen liefdevolle ondersteuning te mogen bieden of afscheid kunnen nemen is bijna te groot. De maatregelen blijven komen. Vandaag gaan ook de verpleeghuizen op slot. Je mag en kan niet meer naar je vader of moeder toe. Geen bezoekjes meer. Hartverscheurend. Maar het is noodzakelijk. Je kunt je niet verzetten tegen een crisis. Hoe gek het ook klinkt, je moet meebewegen en mee veranderen. De vanzelfsprekendheid is voorbij. De crisis daagt ons uit tot een bewuster leven en dankbaarheid voor hetgeen dat er is.

Het is stil in Castenray. Alleen de dames kakelen en scharrelen als altijd en leggen hun eitje voor ons.

Groetjes, Eric Thielen